Για να βιώσουμε τη χαρά, πρέπει να γνωρίσουμε τη θλίψη. Είναι μια αρχή του κόσμου στον οποίο γεννήθηκαν τα σώματά μας και όπου ανήκουν τα συναισθήματα και οι εμπειρίες μας. Όταν η θλίψη είναι αρκετή, εμπλουτίζει την ψυχική μας ζωή και μας φέρνει πληροφορίες, χωρίς τις οποίες η προσωπικότητά μας και η ανάπτυξή της θα έμεναν στάσιμες. Πώς όμως να αντιμετωπίσετε τη θλίψη που γίνεται πόνος και φαινομενικά δεν έχει αρχή ή τέλος;
Η θλίψη ανήκει στον βασικό εξοπλισμό της συναισθηματικής μας ζωής. Μερικές φορές μπορεί να έρθει χωρίς προφανή αιτία, μερικές φορές είναι μια βίαιη αντίδραση σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Δρα τόσο στο επίπεδο του σώματος (το άγχος που προκαλεί τη θλίψη προκαλεί αλλαγές στο επίπεδο του εγκεφάλου) όσο και της ψυχής (η θλίψη βιώνεται ως μια δυσάρεστη κατάσταση πόνου).
Η θλίψη είναι η αντίδρασή μας στην απώλεια – η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, η θλίψη μετά από ένα χωρισμό με το σύντροφό μας, είναι πραγματικές απώλειες. Αλλά στο επίπεδο του μυαλού μας, που έχει το χάρισμα της φαντασίας, μπορεί επίσης να νιώθει κανείς θλίψη για φανταστικές (φανταστικές) απώλειες – απώλεια ευκαιριών, απώλεια ελευθερίας, απώλεια ασφάλειας (οικονομικής ή συναισθηματικής – για παράδειγμα, θλίψη για τους γονείς). Οι απώλειες αυτές είναι στενά συνδεδεμένες με το περιβάλλον της εποχής μας και αποτελούν πρόκληση για τον καθένα μας.
Η θλίψη έρχεται όταν το μυαλό μας αποφασίζει ότι δεν υπάρχει πλέον λόγος να αγωνιστούμε και ότι δεν έχουμε τρόπο να επηρεάσουμε ή να αντιστρέψουμε την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Ο σκοπός της θλίψης είναι να επιβραδύνει το σώμα μετά από προηγούμενο άγχος. Έτσι δημιουργείται ένας χώρος στον οποίο μπορούμε να επεξεργαστούμε ό,τι έχει συμβεί, ενώ παράλληλα επουλώνονται οι πληγές μας και η ζωή μας επιστρέφει σιγά-σιγά στο φυσιολογικό.
Η θλίψη παίρνει το χρόνο της. Όμως η φωνή της εποχής μας συχνά μας προτρέπει να απαλλαγούμε από τη θλίψη ή άλλα δυσάρεστα το συντομότερο δυνατό. Η πρώτη σύσταση είναι να είστε υπομονετικοί με τον εαυτό σας. Ωστόσο, η εκτόνωση της θλίψης μπορεί να βοηθηθεί από μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία που, σε διάλογο με έναν επαγγελματία, σας επιτρέπει να την “επεξεργαστείτε” με υγιή τρόπο και να εξοπλιστείτε στο μέλλον με το είδος των εσωτερικών πόρων που θα σας βοηθήσουν να αντιμετωπίσετε ευκολότερα παρόμοιες στιγμές.
Μια σημαντική πτυχή της θλίψης είναι ότι μετά από λίγο ξεθωριάζει, τελειώνει. Αν κουβαλάτε παλιές θλίψεις στη ζωή σας ή αν η εσωτερική σας θλίψη δεν φεύγει, αυτό πιθανώς αποβαίνει εις βάρος της ποιότητας ζωής σας, ακόμη και της υγείας σας (η παρατεταμένη θλίψη μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη φλεγμονή στο σώμα). Η συζήτηση με έναν επαγγελματία, είτε μέσω διαδικτυακής θεραπείας είτε μέσω προσωπικών συναντήσεων, μπορεί να αποτελέσει ένα καλό εφαλτήριο για την επεξεργασία θεμάτων που το μυαλό σας μπορεί να αποφεύγει, αν είναι πολύ απειλητικά για αυτό.
Η θλίψη δεν χρειάζεται θεραπεία, δεν είναι ασθένεια, αλλά απόδειξη ότι όλα είναι “στη θέση τους”. Αυτό που αποτελεί πρόκληση, ωστόσο, είναι να μάθουμε να δουλεύουμε μαζί του – να το καταλαβαίνουμε, να του δίνουμε αρκετό χώρο στη ζωή μας και να του επιτρέπουμε να είναι ο συνεργάτης μας και όχι ο εχθρός μας. Η διαδικτυακή ψυχοθεραπεία θα σας καθοδηγήσει σε αυτή τη διαδικασία. Αυτό θα σας βοηθήσει να φέρετε τη δυνατότητα της ανάπτυξης στη ζωή σας αντί της δυστυχίας και να βιώσετε συνειδητά όχι μόνο τη θλίψη αλλά και όλα τα άλλα συναισθήματα.
“Την άνοιξη και το φθινόπωρο δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, νιώθω ευερέθιστη και χωρίς ενέργεια. Όσο περισσότερο προσπαθώ να πιέσω τον εαυτό μου, τόσο χειρότερα αισθάνομαι. Ποτέ δεν πήγα σε ειδικό γιατί δεν πάσχω από κατάθλιψη, το ήξερα αυτό. Αλλά τότε ένας φίλος μου είπε ότι δεν χρειάζεται να είμαι μόνη μου με τη θλίψη μου και μου συνέστησε έναν ψυχοθεραπευτή. Το συναίσθημα ότι κάποιος δεν υποτιμούσε αυτό που περνούσατε και δεν προσπαθούσε να σας πουλήσει εγγυημένες συμβουλές ήταν ανεκτίμητο. Ακούγοντας τον εαυτό σας, θα διαπιστώσετε ότι εσείς είστε εκείνος που μπορεί να βοηθήσει καλύτερα τον εαυτό του. Και διαπίστωσα ότι, όπως και η φύση, πρέπει να επιβραδύνω μερικές φορές, να περνάω περισσότερο χρόνο κάνοντας αυτό που με κάνει ευτυχισμένη και, κυρίως, να μιλάω για τις ανάγκες μου και για τους πιο κοντινούς μου ανθρώπους. Τώρα πια δεν φοβάμαι τη θλίψη μου, την έχω αποδεχτεί στη ζωή μου ως τον εσωτερικό μου σύμβουλο που μου χτυπάει τον ώμο κάθε φορά που ξεχνιέμαι”.